Το 48ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” αποδείχτηκε ως «το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό». Αυτά τα λόγια του Νίκου Μπελογιάννη έμοιαζαν να αντηχούν σε κάθε ασφυκτικά γεμάτη γωνιά του Πάρκου Τρίτση, να μπλέκονται ανάμεσα στους χορούς και τα τραγούδια, να ζωντανεύουν από τα αμέτρητα καθαρά βλέμματα των δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που γέμισαν κάθε σκηνή, που κατέκλυσαν κάθε Στέκι.
Η προσέλευση «σαν θύελλα», όπως την είχε περιγράψει εύστοχα ο σύντροφός μας Κώστας Καζάκος τίμησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μνήμη του, ιδίως την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένη σ’ εκείνον.
Ανάμεσα στην πλούσια δραστηριότητα του Φεστιβάλ, ξεχώρισε η παρουσία των αντιπροσωπειών Ρώσων και Ουκρανών κομμουνιστών στη Διεθνούπολη, τη στιγμή που μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δίπλα-δίπλα, ως παράδειγμα ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης, κόντρα στον κοινό αντίπαλο, αλλά και οι μικροί φίλοι του “Κόκκινου Αερόστατου” που ανέβηκαν στη σκηνή του Μαθητικού Στεκιού και τραγούδησαν «για του κόσμου τους λαούς» μαζί με τους Κοινούς Θνητούς.